Του χωριού μας ο τρελός
Κάποτε κάποια μέρα, δροσερή ήτανε θυμάμαι από τις τελευταίες του Αυγούστου, σταματάμε στο φανάρι πίσω από μια μαύρη (μπέμπα) 520 BMW και καθώς περιμέναμε την επόμενη εναλλαγή του φωτεινού σηματοδότη για να συνεχίσουμε την πορεία μας, καμάρωνα τις καλύγραμμες καμπύλες της. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι τον οδηγό της να με χαιρετάει μέσω του καθρέφτη. Ήταν ο φίλος μου ο Παναγιώτης.
Μέχρι να ανταποδώσω τον χαιρετισμό, ανάβει το φανάρι πράσινο. οπότε μέχρι να οργανωθούμε έτσι που να ξεκινήσουμε επιτυχώς, αυτός που μας ακολουθούσε έχασε την ψυχραιμία του και άρχισε να μας κορνάρει έντονα. Καθώς μας προσπερνούσε, μας στόλιζε και με τα γνωστά κοσμητικά επίθετα συνοδευόμενα και με πολύ γνωστές άσεμνες χειρονομίες. Συνηθισμένος εγώ απ’αυτά όντας χρόνια στο κουρμπέτι που λέμε, τα προσπερνώ αδιαφορώντας. Έλα που πέρασε και δίπλα από τον Παναγιώτη, ακούγοντάς τον ο Παναγιώτης του έκανε νόημα με το δάχτυλο στα χείλη για να σιωπήσει. Περιττό να σας περιγράψω πως έγινε ένας χαμός με ανταλλαγή βρισιών και όχι μόνο… είχαμε και σπινιαρίσματα και νεύρα που εξελίχτηκαν σε κόντρες τύπου HOLLYWOOD. Το αποτέλεσμα; μέχρι να καλύψω την απόσταση των οκτακοσίων μέτρων που είχαν πάρει από μας αψιμαχώντας, ενώ περίμενα να τους βρώ αν μη τι άλλο αλληλοξυλοδαρμένους, τους βρήκα χαμογελαστούς, ξεκαρδισμένους θα έλεγα στα γέλια, να κάνουν φιλικές χειρονομίες ο ένας στον άλλο. Τι έγινε; Γιατί τους βρήκα έτσι; Ήταν τελικά γνωστοί και μάλιστα συγχωριανοί και συμμαθητές στο δημοτικό και από ότι άκουσα όταν σταμάτησα κοντά τους για να δώ τί γίνεται άκουσα τον Παναγιώτη να του λέει: - Φυσικά, έπρεπε να το περιμένω, τέτοιες μακακίες εσύ και ο γιος της Μιχάλαινας θα μπορούσατε να κάνετε. Όταν ρώτησα με τη σειρά μου ποιος είναι ο γιός της Μιχάλαινας μου είπαν πως ήταν ο τρελός του χωριού τους εκείνη την εποχή. Αλήθεια φίλοι μου πόσες φορές έχουμε χάσει τον έλεγχο του εαυτού μας την ώρα που οδηγούμε; Πόσες φορές νοιώθουμε την ανάγκη να μετατρέψουμε το γλυκό μας αμάξι σε ΤΑΝΚΣ ή σε μπουλντόζα να τους πάρουμε όλους σβάρνα. Πόσες φορές διαβάσαμε στις εφημερίδες για πυροβολισμούς και μαχαιρώματα που έγιναν για μια θέση parking ή για ένα χώσιμο μια παραβίαση προτεραιότητας; Ένας καλός τρόπος για να διαχειριστούμε τον θυμό μας δεν θα ήταν άραγε να φανταζόμασταν την ώρα που τσαντιζόμαστε ότι οδηγός του αυτοκινήτου που μας κάνει έξαλλους είναι ο τρελός του χωριού μας; Ποιος άραγε θα τον κρατούσε κακία;
Χ. ΚΑΡΡΑΣ